Rique Pantoja werd geboren in Rio de Janeiro in een muzikale familie, zijn vader en broers speelden allemaal een instrument, hij begon met klassieke gitaar op 8-jarige leeftijd, later werd dat de piano. Na een afgebroken ingenieursstudie ging hij naar het befaamde Berklee College of Music, daarna vertrok hij naar Parijs alwaar hij een band formeerde met Franse en Braziliaanse muzikanten. De band was erg populair en speelde 7 dagen per week overal in Parijs. Op een avond kwam Chet Baker, die in de club ernaast speelde, luisteren naar de band, hij speelde mee en genoot van de muziek, het leidde ertoe dat ze samen een album opnamen “Chet Baker and the Boto Brazilian Quartet” (1980). Pantoja maakte zelfs een toer door Italië met Chet. Na verloop van tijd keerde hij terug naar Brazilië waar zijn reputatie hem vooruit was gegaan. In 1991 vertrok hij naar Los Angeles om het een jaartje kalmer aan te doen, dat werd inmiddels 30 jaar. Pantoja werkte met veel internationale sterren zoals Santana, Ernie Watts, Ricky Martin, Gloria Estefan, Lee Ritenour e.v.a.

“Live in los angeles“ werd eerder uitgebracht in 2001, het is nu opnieuw uitgebracht op het Moondo Music label van Juan Carlos Quintero. De bezetting luidt: Steve Tavaglione op saxofoon en fluit, Ricardo Silveira op el. gitaar, Rique Pantoja op keyboards en vocaal, Jimmy Earl op bas, Joel Taylor op drums en Cassio Duarte op percussie. Het album uit 2001 is compleet remastered en aangepast aan de hedendaagse muzikale eisen. Het openingsnummer “Arpoador” betekent harpoenier, Pantoja groeide op in een schiereiland waar vaak walvissen te zien waren in de wateren rondom. Veel elektronica in de vorm van synthesizer en el. gitaar, de sfeer is Latin met een aangename groove. “1000 Watts” schreef Pantoja als een eerbetoon aan saxofonist Ernie Watts die speelde op Pantojas eerste album voor Warner Bros., een snelle samba waarbij je niet stil kunt blijven zitten. “Da Baiana” is gebaseerd op de ijexa, een Afro-Cubaans ritme, een baiana is de naam van een vrouw uit Bahia, een swingend nummer met fraaie solo’s van Ricardo Silveira en Steve Tavaglione, het is gebaseerd op de ijexa, een Afro-Cubaans ritme. “Bebop Kid” schreef hij voor zijn zoon als een huiswerk opdracht om noten te leren. Het is een soulvolle blues die overgaat in een Braziliaans ritme. “Que Loucura” schreef hij samen met zijn vriend Celso Fonseca, het heeft een cha- cha gevoel. Al met al een vrolijk stemmend album van een zestal prima muzikanten.

Jan van Leersum.